Μια μέρα θα ανοίξω ένα αρχείο στο word και θα αρχίσω να γράφω, να γράφω, να γράφω τόσο που θα γεμίσω εκατοντάδες γραμμές σε εκατοντάδες σελίδες και οι λέξεις μου θα γράφονται πάνω στο δέρμα μου και πάνω στα μάτια σου και μέσα στο κεφάλι σου, θα φτάσουν και θα γράφονται πάνω στα σύννεφα, εκατομμύρια μικροσκοπικά γράμματα, κι οι λέξεις μου θα είναι ωραίες, όχι όπως τις λέω κάθε μέρα· θα 'ναι καθημερινές λέξεις αλλά γοητευτικές κι έξυπνες και θα φτάσουν παντού· και δεν θα κατακλύσουν τον κόσμο, απλώς θα τον αγκαλιάσουν, οι χιλιάδες χιλιάδων όμορφες λέξεις πάνω στις οθόνες του σινεμά και τα πεζοδρόμια και τα παρκέ των υπνοδωματίων.

Αυτή η μέρα δεν είναι σήμερα. 

γεια!

γεια! είμαι ζωντανή.

πράγματα που πρέπει να ξέρετε για μένα:

-είμαι κακή μπλόγκερ.
-έδωσα πανελλήνιες. τελείωσα. πέρασα.
-έχω ένα κάψιμο στο πόδι μου αυτή τη στιγμή, από εξάτμιση μοτοσυκλέτας.
-μου αρέσει να λέω μοτοσυκλέτα.
-στο κάψιμο έβαλα μπεπανθόλ, αλλά ο θείος μου που είναι φαρμακοποιός είπε ότι κάνει και η κονσερβοποιημένη σάλτσα ντομάτα, κατευθείαν από το ψυγείο.
-σήμερα διάβασα το 1/10 ενός βιβλίου ενώ ήμουν στο βιβλιοπωλείο. ήταν α) πολύ συναρπαστικό, β) πολύ ακριβό.
-η χωρίστρα μου ήταν εδω και 10 χρόνια στην δεξιά πλευρά του κεφαλιού μου. τώρα είναι στην αριστερή.
-δεν ξέρω γιατί κάνω αυτό το ποστ. ή μαλλον ξέρω: απλά ήθελα να κάνω ένα ποστ. οπότε γράφω ό,τι μου έρχεται στο κεφάλι, όπως μου έρχεται.
-αύριο πάω διακοπές! θα έπρεπε να μαζεύω. όπως καταλαβαίνετε, δεν το κάνω.

όχι.

Πρέπει να πας να διαβάσεις.
Δε θέλω.
Πρέπει να πας να διαβάσεις.
ΔΕ ΘΕΛΩ.
Πήγαινε να διαβάσεις!
ΔΕ ΘΕΛΩ!
Μα, θα πας να διαβάσεις?
Όχι.
Μα, αφού πρέπει να πας να διαβάσεις...
Όχι. Όχι όχι όχι ΌΧΙ.

Γουίθ λοβ.

Θα μπορούσα να σ' έχω φιλήσει. Ή να σ' αφήσω να με φιλήσεις εσύ. Θα είχε ενδιαφέρον.

Αντ' αυτού, μένω με την απορία. Σκέφτομαι πράγματα που δεν έγιναν, ζεστά χέρια και τη γεύση του τζιν.

(πολυ μποέμικο ακούγεται αυτό, χωρίς να είναι)
Και όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο συναισθηματική γίνομαι. Λέω στον εαυτό μου: "μήπως έπρεπε να το'χεις κάνει;". Δεν ξέρω αν φταις εσύ ή εγώ. Μάλλον εγώ - δεν είσαι δα και ακαταμάχητος, ενώ εγώ ειμαι συναισθηματική (κωλοευαίσθητη) ούτως ή άλλως.
Όχι, καλά έκανα.
Αν ζαλισμένη παίρνω καλύτερες - πιο συνετές - αποφάσεις απ' ότι νηφάλια, κάτι δεν πάει καλά με μένα.
'Οπως και να 'χει: δεν το έκανα, και ήταν μια καλή απόφαση - δεν προδίδω κανέναν και τίποτα, κρατάω ακέραιη μια φιλία που θέλω να κρατήσω, δεν κάνω τίποτα που να μετανιώνω.
(και όποιος ηλίθιος πει για αυθορμητισμούς, ρίσκα, και αηδίες, θα του πω: κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Άσε με να κάνω ότι νομίζω.)
Τελικά; Κάτσαμε όπως καθόμασταν. Σου είπα όχι (τρεις τέσσερις φορές). Δεν φιληθήκαμε. Είπαμε βλακείες και φάγαμε τσιπς και από μισό τυροπιτάκι.
Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε όπως ήμασταν, φαντάζομαι. Θα σου δανείζω βιβλία. Θα με πιάνεις στα πράσα με τις ανασφάλειές μου και θα μου λες τι γαμάτο άτομο είμαι. Θα χαμογελάω σα βλαμμένο. Θα σε πιάνουν τα δικά σου και πρώτα θα σε βρίζω και μετά θα σε ρωτάω άμα είμαι πολύ κακιά. Θα τρολλάρεις. Θα λέμε βλακείες.
Το μόνιμο πρόβλημά μου είναι ότι θέλω να σε φιλήσω ή να σε βαρέσω. Εναλλάξ. Καμιά φορά και ταυτόχρονα.
Τώρα έχω επιστρέψει στη φάση που θέλω να σε βαρέσω.


Ουπς. Τώρα πάλι θέλω να σε φιλήσω.

(Ναι. Μάλλον θα σου 'γραφα καμιά ποιητική βλακεία τελικά.)

Ελπίζω να μην το δεις ποτέ αυτό.

Με εκτίμηση,
Εγώ.

ΥΓ. Σκάσε.

Μπορώ ν' αφήσω τα μαλλια μου πάρα πολύ μακριά , του είπε.
Εκείνος έγνεψε. Το δάχτυλο του διέτρεχε ακόμα τα μονοπάτια στην παλάμη της.
Θα είναι τόσο μακριά που θα με σκεπάζουν ολόκληρη. Τα πουλιά θα κάθονται πάνω τους και θα φτιάχνουν φωλιές. Θα είναι τόσο μακριά που θα σε χωράνε και σένα μέσα.
Εκείνος κοίταξε το μέτωπό της, γκριζωπό στο σκοτάδι, και τα μάτια της, που γυάλιζαν υγρά.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί.
Γύρισε και τον κοίταξε, κι έκλεισε την παλάμη της γύρω απ' τα δάχτυλά του. Η γωνιά του στόματος της βάθυνε σ' έναν μορφασμό πριν μιλήσει. Αυτό που είπε ήταν αυτό που κι εκείνος σκεφτόταν, αλλά δεν ήθελε να πει (ό,τι ξεστομίζεις αποκτά άλλη αλήθεια).
Δε θα σταματούσε τον κόσμο απ' το να μπει.
Το ξέρω.
Έμειναν εκεί ξαπλωμένοι, με τα χέρια τους πιασμένα σφιχτα, ώσπου άρχισε να φέγγει και η αυγή έβαψε το μέτωπό της χρυσαφένιο.

"A poet is somebody who feels, and who expresses his feeling through words.

This may sound easy. It isn't.

A lot of people think or believe or know they feel - but that's thinking or believing or knowing; not feeling. And poetry is feeling - not knowing or believing or thinking.

Almost anybody can learn to think or believe or know, but not a single human being can be taught to feel. Why? Because whenever you think or you believe or you know, you're a lot of other people: but the moment you feel, you're nobody-but-yourself.

To be nobody-but-yourself - in a world which is doing its best, night and day, to make you everybody else - means to fight the hardest battle which any human being can fight; and never stop fighting.

As for expressing nobody-but-yourself in words, that means working just a little harder than anybody who isn't a poet can possibly imagine. Why?

Because nothing is quite as easy as using words like somebody else. We all of us do exactly this nearly all of the time - and whenever we do it, we are not poets.

If, at the end of your first ten or fifteen years of fighting and working andfeeling, you find you've written one line of one poem, you'll be very lucky indeed.

And so my advice to all young people who wish to become poets is: do something easy, like learning how to blow up the world - unless you're not only willing, but glad, to feel and work and fight till you die.

Does this sound dismal? It isn't.

It's the most wonderful life on earth.

Or so I feel."

e.e cummings

Τις προάλλες η διπλανή μου με ρώτησε πόσες θερμίδες έχει ένα κριτσίνι. Εγώ την κοίταξα με κενό βλέμμα ("...μα είσαι ήδη οδοντογλυφίδα!!"). Μετά της απάντησε η μπροστινή και μιλάγανε για θερμίδες, υδατάνθρακες και ποσοστά ενέργειας. Και πετάχτηκε και η απέναντι(επίσης οδοντογλυφίδα) και είπε πως κι αυτή θέλει ν' αρχίσει δίαιτα. Και γω άκουγα φρικαρισμένη ("Μα τι λένε;! Είναι όλες τους συλφίδες! Εγώ που δεν είμαι; Τι θα 'πρεπε να κάνω;;τιστοκαλολενεγιατιταακουωαυταμηπωςμεθεωρουνφαλαιναματιλεωσταματανατιςακουςεαυτε!").

Ο μπαμπάς μου είπε ότι αυτά τα προβάλλουν τα περιοδικά και η τηλεόραση. Είναι βλακείες, μην τ' ακούς.

Η Β. είπε ότι μάλλον δεν κάνουν όντως δίαιτα. Απλά τρώνε το φαΐ τους αντί για πατατάκια.

Η Α. είπε: "Ρε απλά κάποιοι άνθρωποι είναι βλαμμένοι! Καλό μου παιδί, κι εσύ βλαμμένη θες να'σαι;"

Η μαμά μου είπε: "Καλά. Τώρα με αυτά τα μέτρα, θα πεινάσουμε όλοι ούτως ή άλλως."