"A poet is somebody who feels, and who expresses his feeling through words.

This may sound easy. It isn't.

A lot of people think or believe or know they feel - but that's thinking or believing or knowing; not feeling. And poetry is feeling - not knowing or believing or thinking.

Almost anybody can learn to think or believe or know, but not a single human being can be taught to feel. Why? Because whenever you think or you believe or you know, you're a lot of other people: but the moment you feel, you're nobody-but-yourself.

To be nobody-but-yourself - in a world which is doing its best, night and day, to make you everybody else - means to fight the hardest battle which any human being can fight; and never stop fighting.

As for expressing nobody-but-yourself in words, that means working just a little harder than anybody who isn't a poet can possibly imagine. Why?

Because nothing is quite as easy as using words like somebody else. We all of us do exactly this nearly all of the time - and whenever we do it, we are not poets.

If, at the end of your first ten or fifteen years of fighting and working andfeeling, you find you've written one line of one poem, you'll be very lucky indeed.

And so my advice to all young people who wish to become poets is: do something easy, like learning how to blow up the world - unless you're not only willing, but glad, to feel and work and fight till you die.

Does this sound dismal? It isn't.

It's the most wonderful life on earth.

Or so I feel."

e.e cummings

Τις προάλλες η διπλανή μου με ρώτησε πόσες θερμίδες έχει ένα κριτσίνι. Εγώ την κοίταξα με κενό βλέμμα ("...μα είσαι ήδη οδοντογλυφίδα!!"). Μετά της απάντησε η μπροστινή και μιλάγανε για θερμίδες, υδατάνθρακες και ποσοστά ενέργειας. Και πετάχτηκε και η απέναντι(επίσης οδοντογλυφίδα) και είπε πως κι αυτή θέλει ν' αρχίσει δίαιτα. Και γω άκουγα φρικαρισμένη ("Μα τι λένε;! Είναι όλες τους συλφίδες! Εγώ που δεν είμαι; Τι θα 'πρεπε να κάνω;;τιστοκαλολενεγιατιταακουωαυταμηπωςμεθεωρουνφαλαιναματιλεωσταματανατιςακουςεαυτε!").

Ο μπαμπάς μου είπε ότι αυτά τα προβάλλουν τα περιοδικά και η τηλεόραση. Είναι βλακείες, μην τ' ακούς.

Η Β. είπε ότι μάλλον δεν κάνουν όντως δίαιτα. Απλά τρώνε το φαΐ τους αντί για πατατάκια.

Η Α. είπε: "Ρε απλά κάποιοι άνθρωποι είναι βλαμμένοι! Καλό μου παιδί, κι εσύ βλαμμένη θες να'σαι;"

Η μαμά μου είπε: "Καλά. Τώρα με αυτά τα μέτρα, θα πεινάσουμε όλοι ούτως ή άλλως."

μπλιέχ.

Η μαγική μου χώρα αυτή τη στιγμή: ένα τεράστιο κρεβάτι. Βλέπω όσες σαπουνόπερες θέλω (νταξει, όχι σαπουνόπερες, αν και το Downton Abbey είναι λίγο. Σαπουνόπερα, εννοώ). Κοιμάμαι, κοιμάμαι πααάρα πολύ. Ξυπνάω και χουζουρεύω κ βλέπω ανατολές κι ηλιοβασιλέματα απ' το παράθυρό μου. Διαβάζω ό,τι θέλω εγώ.

(άκυρο, αλλά νομίζω πως οι σοφιστές είναι λίγο αποδiοπομπαίοι τράγοι. Κρίμα, πρέπει να 'ταν ενδιαφέροντες τύποι.)