Μπορώ ν' αφήσω τα μαλλια μου πάρα πολύ μακριά , του είπε.
Εκείνος έγνεψε. Το δάχτυλο του διέτρεχε ακόμα τα μονοπάτια στην παλάμη της.
Θα είναι τόσο μακριά που θα με σκεπάζουν ολόκληρη. Τα πουλιά θα κάθονται πάνω τους και θα φτιάχνουν φωλιές. Θα είναι τόσο μακριά που θα σε χωράνε και σένα μέσα.
Εκείνος κοίταξε το μέτωπό της, γκριζωπό στο σκοτάδι, και τα μάτια της, που γυάλιζαν υγρά.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί.
Γύρισε και τον κοίταξε, κι έκλεισε την παλάμη της γύρω απ' τα δάχτυλά του. Η γωνιά του στόματος της βάθυνε σ' έναν μορφασμό πριν μιλήσει. Αυτό που είπε ήταν αυτό που κι εκείνος σκεφτόταν, αλλά δεν ήθελε να πει (ό,τι ξεστομίζεις αποκτά άλλη αλήθεια).
Δε θα σταματούσε τον κόσμο απ' το να μπει.
Το ξέρω.
Έμειναν εκεί ξαπλωμένοι, με τα χέρια τους πιασμένα σφιχτα, ώσπου άρχισε να φέγγει και η αυγή έβαψε το μέτωπό της χρυσαφένιο.

1.20

My thoughts run through my fingers when I write.
I feel them take shape and become coherent, become true. Their essence is in the words, and the essence of the words is in the writings.
I only really think, really concentrate when I write. The rest of the time my thoughts are endless chains running around my head.
I once read a book about a girl who wrote. That girl wrote because only then she could think. Reading that book, I realised how true that was for me as well.
When I write, and when I talk, is when I truly think. It's easier, much easier to concentrate on something serious then. And then the thoughts run through my fingers and onto the paper, or through my tongue and onto the air. I hear them, I read them, and they're crystal clear, existing and constant.
That's why I need to write. Now I know.