Μπορώ ν' αφήσω τα μαλλια μου πάρα πολύ μακριά , του είπε.
Εκείνος έγνεψε. Το δάχτυλο του διέτρεχε ακόμα τα μονοπάτια στην παλάμη της.
Θα είναι τόσο μακριά που θα με σκεπάζουν ολόκληρη. Τα πουλιά θα κάθονται πάνω τους και θα φτιάχνουν φωλιές. Θα είναι τόσο μακριά που θα σε χωράνε και σένα μέσα.
Εκείνος κοίταξε το μέτωπό της, γκριζωπό στο σκοτάδι, και τα μάτια της, που γυάλιζαν υγρά.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί.
Γύρισε και τον κοίταξε, κι έκλεισε την παλάμη της γύρω απ' τα δάχτυλά του. Η γωνιά του στόματος της βάθυνε σ' έναν μορφασμό πριν μιλήσει. Αυτό που είπε ήταν αυτό που κι εκείνος σκεφτόταν, αλλά δεν ήθελε να πει (ό,τι ξεστομίζεις αποκτά άλλη αλήθεια).
Δε θα σταματούσε τον κόσμο απ' το να μπει.
Το ξέρω.
Έμειναν εκεί ξαπλωμένοι, με τα χέρια τους πιασμένα σφιχτα, ώσπου άρχισε να φέγγει και η αυγή έβαψε το μέτωπό της χρυσαφένιο.