Γουίθ λοβ.

Θα μπορούσα να σ' έχω φιλήσει. Ή να σ' αφήσω να με φιλήσεις εσύ. Θα είχε ενδιαφέρον.

Αντ' αυτού, μένω με την απορία. Σκέφτομαι πράγματα που δεν έγιναν, ζεστά χέρια και τη γεύση του τζιν.

(πολυ μποέμικο ακούγεται αυτό, χωρίς να είναι)
Και όσο το σκέφτομαι, τόσο πιο συναισθηματική γίνομαι. Λέω στον εαυτό μου: "μήπως έπρεπε να το'χεις κάνει;". Δεν ξέρω αν φταις εσύ ή εγώ. Μάλλον εγώ - δεν είσαι δα και ακαταμάχητος, ενώ εγώ ειμαι συναισθηματική (κωλοευαίσθητη) ούτως ή άλλως.
Όχι, καλά έκανα.
Αν ζαλισμένη παίρνω καλύτερες - πιο συνετές - αποφάσεις απ' ότι νηφάλια, κάτι δεν πάει καλά με μένα.
'Οπως και να 'χει: δεν το έκανα, και ήταν μια καλή απόφαση - δεν προδίδω κανέναν και τίποτα, κρατάω ακέραιη μια φιλία που θέλω να κρατήσω, δεν κάνω τίποτα που να μετανιώνω.
(και όποιος ηλίθιος πει για αυθορμητισμούς, ρίσκα, και αηδίες, θα του πω: κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Άσε με να κάνω ότι νομίζω.)
Τελικά; Κάτσαμε όπως καθόμασταν. Σου είπα όχι (τρεις τέσσερις φορές). Δεν φιληθήκαμε. Είπαμε βλακείες και φάγαμε τσιπς και από μισό τυροπιτάκι.
Και τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε όπως ήμασταν, φαντάζομαι. Θα σου δανείζω βιβλία. Θα με πιάνεις στα πράσα με τις ανασφάλειές μου και θα μου λες τι γαμάτο άτομο είμαι. Θα χαμογελάω σα βλαμμένο. Θα σε πιάνουν τα δικά σου και πρώτα θα σε βρίζω και μετά θα σε ρωτάω άμα είμαι πολύ κακιά. Θα τρολλάρεις. Θα λέμε βλακείες.
Το μόνιμο πρόβλημά μου είναι ότι θέλω να σε φιλήσω ή να σε βαρέσω. Εναλλάξ. Καμιά φορά και ταυτόχρονα.
Τώρα έχω επιστρέψει στη φάση που θέλω να σε βαρέσω.


Ουπς. Τώρα πάλι θέλω να σε φιλήσω.

(Ναι. Μάλλον θα σου 'γραφα καμιά ποιητική βλακεία τελικά.)

Ελπίζω να μην το δεις ποτέ αυτό.

Με εκτίμηση,
Εγώ.

ΥΓ. Σκάσε.